มองหน้ำใครบางคนแล้วเห็นไม่ชัดขณะที่มองหน้าใครอีกคนกลับเห็นคมชัดถนัดตาไม่ใช่อุปาทาน ไม่ใช่อคติไม่ใช่รู้สึกไปเอง แต่เป็นประสบการณ์ทางจิตที่เกิดขึ้นได้ในชีวิตประจำวันทุกวัน
แม้คนคนเดียวกันต่างวันก็ต่างไปถ้าคุณเจอตอนที่เขาแจ่มใสหน้าตาก็อาจดูแจ่มชัดปลอดโปร่งไร้สิ่งกั้นขวางระหว่างตาคุณกับใบหน้าของเขา แต่ถ้าเจอตอนเขากำลังหม่นมัวหัวทึบยุ่งเหยิงอลหม่านจากการทำงานหนักตลอดวันที่ผ่านมาหน้าตา ก็อาจดูพร่ามัวเหมือนเจอพายุบังหน้าต้องออกแรงเพ่งตาฝ่าเข้าไปถึงจะเห็น
ที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะคลื่นสมองคลื่นจิตคลื่นอารมณ์ของคนคนหนึ่งมีผลกระทบกับคลื่นสมอง คลื่นจิตคลื่นอารมณ์คนอื่นได้!
หาก‘คลื่น’ มีความเข้มข้นพอในทางบวกอาจปฏิรูปตัวเป็นแรงดึงดูดใจให้อยากจดจ้องนานๆหรืออาจปฏิรูปตัวเป็นพลังความสงบเหนี่ยวนำให้รู้สึกสงบตามแต่ในทางลบอาจก่อตัวหนาแน่นเป็นคลื่นรบกวนสายตาได้หรือกระทั่งอาจปั่นป่วนก่อแรงผลักให้อยากเมินหนีได้
อธิบายตามกลไกธรรมชาติของจิตได้ง่ายๆคือเมื่อสิ่งใดกระทบตาสิ่งนั้นก็กระทบจิตเพราะการรู้เห็นทางตานั่นเองคือ‘จิต’ซึ่งถ้าก่อให้เกิดความรู้สึกเป็นทุกข์มีอารมณ์ทึบทึมก็เหมือนเกิดม่านหมอกห่อหุ้มใจ พลอยทำให้สติในการรับรู้ทางตาลดลง
แต่ถ้าสิ่งใดกระทบตากระทบจิต แล้วก่อให้เกิดความรู้สึกเป็นสุขมีอารมณ์แจ่มใสก็เหมือนเกิดความโปร่งว่างเกลี่ยเศษฝุ่นเศษผงในจิตของผู้เห็นออกไปพลอยทำให้สติในการรับรู้ทางตาเพิ่มขึ้น
คลื่นความคิดปั่นป่วนสับสนวกวนจับต้นชนปลายไม่่ติดเกิดจากการปล่อยใจให้ฟุ้งซ่านยิ่งใครเข้าใกล้นานขึ้นเท่าไรก็ยิ่งพลอยฟุ้งซ่านตามไปด้วยเท่านั้น
คลื่นความร้อนกระสับกระส่ายทุรนทุรายเกิดจากความเป็นคนเจ้าโทสะยิ่งใครเข้าใกล้นานขึ้นเท่าไรก็ยิ่งเหมือนโกรธง่ายหายช้าหงุดหงิดตามไปด้วยเท่านั้น
อย่าแปลกใจว่าแค่ฟุ้งซ่านเหม่อลอยคิดเรื่อยเปื่อยไร้เป้าหมายอยากพล่ามเพ้อเจ้อตามใจชอบ ซึ่งดูเผินๆเหมือนไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนอะไรที่แท้ถือเป็นความผิดชนิดหนึ่งซึ่งอาจจะใหญ่กว่าที่คุณคิดเพราะโทษฐานที่ฟุ้งซ่านจัดอาจถึงขั้นไม่มีใครอยากอยู่ใกล้ แม้แต่คนประเภทเดียวกันเพราะคนฟุ้งซ่านจัดต่างก็พยายามวิ่งวุ่นหาสติสตัง หาทางระงับความฟุ้งซ่านของตนเองด้วยการไปอยู่ใกล้ใครสักคนที่สงบกว่าตัวเอง ไม่ใช่ฟุ้งเท่ากันหรือมากกว่าตนเองกันทั้งนั้น!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น