คิดถึงคนอื่นให้มากขึ้น

          คุณหมอท่านหนึ่งทำงานในโรงพยาบาลชุมชนเป็นคนที่ตั้งใจว่าจะเป็นหมอที่ดี ท่านเล่าให้ฟังว่า วันหนึ่งขึ้นเวรดึก คนไข้ไม่ค่อยมีก็เลยนอนหลับ พอถึงตี ๔ ก็ถูกปลุกให้มาตรวจผู้ป่วย ไม่ใช่ผู้ปวยใน แต่เป็นผู้ป่วยนอก ทีแรกก็นึกว่าเป็นเรื่องปัจจุบันทันด่วน แต่พอรู้ว่าผู้ป่วยอายุ ๖๐ คนนี้ปวดหัวมา ๑๐ วันแล้ว หมอก็รู้สึกหงุดหงิดว่าทำไมถึงมาตอนนี้   รบกวนเวลานอนของแกแต่พอได้ซักถามคุณลุงความรู้สึกก็เปลี่ยนไป คุณลุงบอกว่าปวดหัวมา ๑๐ วันแล้ว พยายามหายากินเอง แต่อาการไม่ดีขึ้น อยากจะมาโรงพยาบาล แต่ไม่มีลูกคนไหนว่างมาส่งตอนกลางวันเลย จนกระทั่งวันนี้คนข้างบ้านจะเข้าเมืองตอนตี ๓ แกก็เลยขอโดยสารมาด้วย พอคุณหมอได้ยินแบบนี้ ความรู้สึกหงุดหงิดหายไปเลย มีความเห็นใจมาแทนที่ เพราะได้คิดว่าไม่มี คนป่วยคนไหนอยากตื่นตี ๓ มาหาหมอหรอก ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ เพราะเขาก็ต้องการพักผ่อนเหมือนกัน

          ความหงุดหงิดของคุณหมอหายไปทันทีเมื่อรับรู้ถึงความเดือดร้อนของคนไข้ ได้รับรู้ว่าเขามีความทุกข์อย่างไร แต่ถ้าคนเราคิดถึงแต่ตัวเอง เจอเรื่องแบบนี้ก็จะมีแต่ความไม่พอใจ มีอะไรเกิดขึ้น ก็กระทบใจตนเองตลอดเวลา หาความสุขได้ยาก แต่พอเรานึกถึงคนอื่น ความทุกข์ของเขาจะปลุกความเห็นใจหรือเมตตากรุณาขึ้นมาในใจเรา ไม่เปิดช่องให้ความหงุดหงิด หรือความขุ่นเคืองมารบกวนจิตใจได้เพราะฉะนั้นถ้าเราอยากจะมีความสุขควรนึกถึงตัวเองให้น้อยลง แล้วนึกถึง คนอื่นให้มากขึ้น ยิ่งเห็นคนอื่นมีความทุกข์มากเท่าไร ความเดือดร้อนของเราจะกลายเป็นเรื่อง เล็กน้อยมากเท่านั้น