ชีวิตที่เอาแต่รับเป็นชีวิตที่ทุกข์ง่ายสุขยาก ชีวิตที่รู้จักให้เป็นชีวิตที่สุขง่ายทุกข์ยาก
คือ มีความสุขได้งาย และยากที่จะเป็นทุกข์ เพราะเมื่อให้ด้วยความปรารถนาดี ก็จะมีความสุข
ที่ได้ให้เป็นความสุขใจที่ไม่ต้องอาศัยเงินทองและไม่ต้องพึ่งสิ่งเสพ ความสุขแบบนี้จึงเกิดขึ้นได้ง่าย เพราะไม่มีเงินก็สุขได้ ไม่ตองไปเทียวห้างหรือซื้อของแพงๆ ก็สุขได้ยิ่งให้ก็ยิ่งมีความสุขโดยเฉพาะเมื่อเห็นคนที่ได้รับจากเรามีความสุข ยิ้มแย้มแจ่มใส เขาสุขเราก็สุขด้วย แต่ถึงแม้จะไม่เห็นว่าผู้รับมีความสุขอย่างไร เพียงแค่ได้ให้เราก็มีความสุขแล้ว ความสุขแบบนี้ยังช่วยลดความเห็นแก่ตัว และทำให้คิดถึงคนอื่นมากขึ้น คนที่คืดถึงคนอื่นนั้นจะมีความทุกข์ได้ยาก เพราะถึงแม้ตัวเองจะมีน้อย แต่พอนึกถึงคนอื่นที่เขามี น้อยกว่าเราก็จะรู้สึกว่าเรายังโชคดีกว่าคนอื่นอีกมาก แล้วจะทุกข์ไปทำไม
การเป็นผู้รับหรือมีทรัพย์สมบัติมากๆ แม้จะทำให้เกิดความมั่งมี แต่เป็นความมั่งมีภายนอกข้างในอาจจะรู้สึกพร่อง ว่างเปล่า ขาดความสุข ตรงกันข้ามกับชีวิตที่รู้จักให้หรือรู้จักสละ จะมี ความร่ำรวยภายใน เปี่ยมด้วยความสุขภายใน คนเราสมัยนี้รู้จักแต่สุขภายนอก คือ สุขจากวัตถุ สุขจากการมีการเสพ แต่เท่านั้นยังไม่พอ ชีวิตที่มีแต่สุขภายนอกหรือรู้จักแต่สุขทางวัตถุ เป็นชีวิตที่ หาความสุขได้ยาก เพราะอยากได้ไม่รู้จักพอ ทำให้จิตใจเร่าร้อนกระหายอยากอยู่เสมอ แต่ถ้าเรา มีความสุขภายในก็ช่วยให้สุขทางวัตถุหรือสุขภายนอก เป็นสุขที่ไม่บั่นทอนจิตใจ แต่สามารถจะ เกื้อกูลให้เกิดประโยชน์หรือความสุขใจมากขึ้น เช่น เมื่อมีความสุขภายในแล้ว หากมีวัตถุเราก็ยินดีที่จะแบ่งให้แก่ผู้อื่น หรือเพือประโยชน์แก่สวนรวมทำให้เกิดความสุขเพิ่มพูนขึ้น แต่ถ้าเก็บเอาไว้คน เดียวก็จะมีความทุกข์ กลัวคนขโมย เหน็ดเหนื่อยในการรักษา อีกทั้งยังอิจฉาที่เห็นคนอื่นมีมากกว่าตน นอกจากการรับกับการให้แล้ว สุขภายนอกกับสุขภายในก็เป็นอีกคู่หนึ่งที่เราควรมีอย่างสมดุล
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น