เวลาคิดถึงใครสักคนหนึ่ง เวลาที่ต้องการระบายความรู้สึกกับใครสักคนหนึ่ง เวลาที่ต้องการการปลอบประโลมจากใครสักคนหนึ่ง ต้องส่งจดหมายที่เขียนด้วยลายมือตัวเอง และต้องรอราวๆสัปดาห์กว่าๆจึงจะได้รับคำตอบ ระหว่างรอการตอบจดหมายกลับ มันช่างทรมานเหลือเกิน แต่มันเป็นการรอที่มีความหวัง เป็นการรอที่หวังว่าจะได้อ่านจดหมายจากลายมือคนที่เรากำลังรอ......นั่นคือ เสน่ห์ของการสื่อสารสมัยก่อนที่กำลังพูดถึงขณะนี้
มันคลาสสิคนะ เป็นอะไรที่มีความสุขมากที่ได้อ่านได้เห็นลายมือของคนที่เรากำลังรอ ถึงแม้มันจะใช้เวลาในการรอนานพอสมควร แต่มัน Classic นะจะบอกให้
เมื่อเทียบกับสมัยนี้ ไม่ต้องใช้เวลามากในการสื่อสาร ไม่ต้องเยิ่นเย้อในการรอคอย ไม่ต้องเสียเวลาไปกับการรอคอย แต่สิ่งที่คุณได้มาก็คือ ตัวอักษรจากแป้นพิมพ์คอมพิวเตอร์ คำตอบที่รวดเร็วแต่บางครั้งมันทำลายจิตใจคนอ่าน นั่นเพราะคนตอบตอบได้ไวแต่ตอบแบบไม่คิด มันไม่มีความคลาสสิค ไม่มีความตื่นเต้นในการรอคอย ไม่ได้เห็นลายมือที่แท้จริงจากคนที่เรารอ และที่สำคัญที่สุดก็คือ เมื่อรอคำตอบแต่ไม่ได้คำตอบ หรือเห็นว่าเขาอ่านข้อความเราแล้วแต่เขายังเฉย ไม่แชร์ ไม่ไลค์ ไม่อะไรเลย ทั้งๆที่ยังไม่รู้เลยว่า ที่เขาเฉยนั้นเพราะอะไร แต่คิดไปก่อนว่า ทำไมไม่สนใจ ทำไมไม่ตอบ มัวแชทกับใครอยู่ หรือฉันมันของตายไม่ต้องตอบเร็วก็ได้ เหล่านี้มันบั่นทอนจิตใจของคนรอมากกว่าการรอคอยจดหมายเก่าๆอีกนะ...
ข้อดีมีเยอะ ข้อเสียมีแยะ ลองๆคิดดูกันกันก็แล้วกัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น