คิดอยู่เสมอว่า ตัวเองเป็นคนดีในสังคมคนหนึ่ง มีจิตใจที่ไม่เบียดเบียนใคร มีจิตใจที่มีเมตตาต่อผู้ตกทุกข์ได้ยากเสมอมา ไม่คิดจะทำร้ายใครทั้งร่างกายและจิตใจ พยายามหลีกความเสี่ยงที่จะเกิดการขัดใจผู้คนรอบข้าง
แต่สิ่งที่เห็นเป็นประจำเสมอมาก็คือ ทำดีเมื่อมีอำนาจวาสนา ก็ไม่ได้หมายความว่า คนรอบข้าง ลูกน้อง หรือผู้ที่เราคิดว่าเข้าใจเราเสมอ จะได้รับผลดีตอบแทน จะได้รับความรักความนับถือ ความเชื่อใจ เสมอไป
บางครั้งอดคิดไม่ได้ว่า เพราะหน้าตาแบบนี้หรือที่ทำให้มีคนมารักมาชอบ แล้วสักพักถ้าเราไม่ตอบสนองไป เราก็กลายเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้ มันเหมือนว่า การที่มีคนมาคบมาคุยกับเรา เหมือนกับหวังให้เราเข้าไปในชีวิตเขาให้ได้ ทั้งที่รู่้อยู่แก่ใจว่า มีครอบครัวแล้ว บางคนมีครอบครัวทั้งเขาและเรา
บอกตามตรงว่า ไม่สามารถทิ้งคู่ชีวิตคนนี้เพื่อไปเสพสุขกับคนอื่นได้ ต่อให้รวยล้นฟ้า สวยราวนางฟ้า มันคงเป็นไปไม่ได้ถ้าเราจะทิ้งคนที่ดูแลเรามาตลอดเวลา ไม่ว่าสุขหรือทุกข์ก็ไม่เคยทิ้งกัน
ไม่อยากเริ่มต้นกับใครแล้ว อยากจบไปพร้อมกับคู่ชีวิตคนนี้ ไม่มีใครหรอกรักเราเท่าเธอคนนี้อีกแล้ว....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น