จำได้มาจนทุกวันนี้ ทั้งที่มันผ่านมานานมากแล้ว ในขณะที่ผมเรียนอนุบาลที่จังหวัดลำปาง คุณพ่อคุณแม่ย้ายมาประจำกรมประชาสัมพันธ์จังหวัดลำปาง และได้บ้านพักหลังเบ้อเร้อ มีแม่บ้านหนึ่งคนคอยดูแลลูกสามคน และทำอาหารให้ทานกันทั้งบ้าน
คุณพ่อเป็นผู้ชายเจ้าชู้ระดับเทพกันเลยทีเดียว (อันนี้มารู้ตอนโตแล้ว) และมีหน้าตาที่หล่อเหลาเอาการ หน้าที่การงานก็ดี ข้าราชการสมัยก่อนเป็นที่ชื่นชมชื่นชอบแก่สาวๆและผู้เฒ่าผู้แก่ที่อยากให้ลูกหลานตัวเองได้มีคู่ครองที่รับราชการ เพื่อความมั่นคงในชีวิต ดังนั้น คุณพ่อผมจึงเป็นผู้ชายในฝันของหญิงสาวสมัยนั้น
วันนั้นเป็นเวลาเช้าค่อนข้างสายนิดนึง และเป็นวันหยุดราชการ แต่คุณพ่อผมไม่อยู่บ้าน คุณแม่คงรู้ว่าท่านไปไหน แต่ลูกๆไม่มีใครรู้เรื่องคงเอาแต่เล่นกันสามพี่น้องและเพื่อนๆข้างบ้าน เล่นกันไปเพลินๆ ก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายดังขึ้นบริเวณบ้านซึ่งมีคุณแม่อยู่กับแม่บ้านอยู่ แต่จำไม่ได้สับว่ามีเรื่องอะไร สักพักก็ได้ยินแม่บ้านเรียกเราสามคนพี่น้องให้กลับมาบ้าน
สิ่งที่ได้เห็นก็คือ มีเพื่อนคุณแม่มาหาและกำลังคุยกันอยู่ พวกเราสามคนพี่น้องก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่นานคุณแม่กับเพื่อนคุณแม่ก็ออกจากบ้านไป แต่สิ่งที่เห็นแปลกก็คือ เห็นคุณแม่เดินไปในครัวหยิบมีดอีโต้ติดมือไปด้วย เอาล่ะสิ...มีอะไรหว่า
เมื่อแม่บ้านเห็นดังนั้น ก็รอให้คุณแม่กับเพื่อนออกจากบ้านไปก่อนสักพัก จากนั้นก็พาพวกเราสามพี่น้องเดินตามออกไปห่างๆ สถานที่ไปนั้นก็อยู่ภายในบริเวณกรมประชาสัมพันธ์ แม่บ้านได้บอกให้โฟกัสไปที่ใต้ต้นไม่ต้นหนึ่ง ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นต้นมะม่วง
สิ่งที่เราสามคนพี่น้องได้เห็นก็คือ คุณพ่อนั่งคุยกับหญิงสาวคนหนึ่ง ส่วนหน้าตาดีหรือไม่ อันนี้จำไม่ได้ครับ หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงคุณแม่ตะโกนออกมาว่า "มึงตายยยยย" สิ่งที่ได้เห็นคือ คุณแม่เงื้อมมือที่กำมีดอีโต้เดินเข้าไปหา่คุณพ่อกับผู้หญิงคนนั้น...
ผมกระพริบตาแพล๊บเดียว พอตั้งสายตาได้ก็เห็นว่า ผู้หญิงคนนั้นหายไปแล้ว ไวมาก และสิ่งที่ได้เห็นต่อมาก็คือ หน้าคุณพ่อผม โอวพระเจ้า...หน้าตาซีดเซียวหมดราศี หาความหล่อไม่ได้เลย คงจะตกใจมากที่เห็นคุณแม่มาเห็น คงย่ามใจเกินไปในการจีบสาวใกล้บ้าน และไม่คิดว่าคุณแม่จะมีอิทธิฤทธิ์ขนาดนี้
สรุปสุดท้าย คุณแม่ก็เพียงแค่ปรับทัศนคติ (อินเทรนด์นิดนึง) คุณพ่อเท่านั้น ไม่ได้มีการลงไม้ลงมือแต่อย่างใด คงเป็นเพราะเห็นลูกๆสามคนยืนมองอยู่อย่างไร้เดียงสา....เฮ้อ..โล่งอกไปครั้งนึงนะคุณพ่อ..
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น